მახსოვს, ერთხელ, კლინიკაში, რომელიღაცა ევანგელისტური გაერთიანებიდან „სულებზე მზრუნველი“ მოვიდა ჩვენთან სემინარის ჩასატარებლად. ჩვენი ჩართულობა რომ გაეზარდა, ერთი აქტივობა შემოგვთავაზა. გრძელი ფორთოხლისფერი თოკი იატაკზე გაშალა და გვითხრა, როგორც გრძნობთ თავს, იმის მიხედვით ამ თოკზე დადექითო. თოკის დასაწყისი თითქმის სასოწარკვეთად მივიჩნიე, ბოლო კი უკვე ნაპოვნ ბედნიერებად. ამ თოკის შუა ნაწილი ჰორიზონტზეც კი არ მოსჩანდა ჩემს ფსიქიკაში მაშინ. ამიტომ თოკის დასაწყისიდან ოდნავ მოშორებით დავდექი. გვერდით ერთი თანაპაციენტი მომიდგა. გადავხედე და ორივემ გულით გავიცინეთ. მგონი, ერთადერთი, რაც კიდევ არსებობს მაგ მდგომარეობაში, გულწრფელი სიცილია…
მანდ რატომ დადექითო, კითხვა რომ მოგვესმა „სულებზე მზრუნველისგან“, კიდევ უფრო მინდოდა გადახარხარება, მაგრამ ეს უკვე უპატივცემულობად ჩამეთვლებოდა. ამიტომ თავი შევიკავე და ჩემი ფსიქიკის მაშინდელი მდგომარეობის ახსნა დავიწყე.
– აქ იმიტომ, რომ არ ვიცი ცხოვრება ღირს თუ არა, და რისთვის ცხოვრობს ადამიანი. კაი, სიცოცხლის გაგრძელება გადამაწყვეტინა რაღაცამ, მაგრამ ეხლა საით? – ამოვიღნავლე.
არ ვიცი, რამდენად მზად იყო „სულებზე მზრუნველი“ ამ კითხვაზე საპასუხოდ, მაგრამ დიდი კითხვებია ეგენიო მითხრა და სხვა თანაპაციენტთან გადავიდა კითხვებით.
იმედგაცრუებულმა ლამის კიდევ უფრო თოკის ბოლოში გადავინაცვლე.
მას შემდეგ არ გავჩერებულვარ. ცხოვრების აზრის ძებნა არ შემიწყვეტია. ძიება ადამიანების, რომლებიც გგონია, გეტყვიან, დაგარიგებენ, როგორ მიხვიდე იქამდე, თან კითხულობ – სადამდე? – მაგრამ ეგ „სადამდეც“ არავინ იცის სადაა. კითხულობ, უსმენ სხვადასხვა სწავლებებს და გგონია სადმე რეცეპტს იპოვი, როგორ გააგრძელო ცხოვრება, რომ წრეზე წასულმა ისევ იქ არ მიხვიდე, საიდანაც უკან დაბრუნება გადაწყვიტე. ვიღაცეები უკვე წინასწარგანსაზღვრულ მისიებზე საუბრობენ, რომლის პოვნის შემდეგაც ადამიანი თვითრეალიზებული ხდება. დავდევ ამ მისიას, ვიქექები, გარეთ, შიგნით, არსად არის. თან იმას ვფიქრობ, ვინ გაძლევს ამ მისიებს და დავალებებს?…
ვიღაცეები ამბობენ, სისულელეა მისიებზე საუბარიო, არ არსებობს მისიაო. ცხოვრების აზრია საპოვნელიო. ოღონდ ყველას თავისი ცხოვრების აზრის შექმნა შეუძლიაო. ამ მიმართულებამ, ცოტა უფრო იმედი მომცა. მაგრამ რა საინტერესოა არა?! რა იმედი? რისი იმედი?
სინამდვილეში იმედი, კი არა სიმშვიდე მომიტანა, ე.ი. არაფერს ვაშავებ, მისია რომ ვერ ვიპოვე-მეთქი. ე.ი. იმედსაც არავის გავუცრუებ-მეთქი. ე.ი. არც არავინ დამსჯის კბილთაღრჭენით-მეთქი, დავწყნარდი. ჰმ… იმედი… რისი იმედი? მომავლისა თუ წარუმატებლობის თავიდან არიდების? ან ერთი არსებობს და ან მეორე?
თერაპიაზე მიმავალი ავტობუსიდან ვიყურები და ვხედავ ბალახს, ჩიტს, მგელს, ცხოველთა სამყაროს. მივხვდი, რომ ეს სამყარო ჩემს შეგრძნებებში გაჩნდა წამიერად და კითხვა დამისვა. განა მათ რამე უნდა გააკეთონ რომ ბედნიერები იყვნენ? მათ რა მისია და აზრი აქვთ ამ სამყაროში? ისინი ხომ უბრალოდ არსებობენ. უანგაროდ არსებობენ, თავისთვის აქ და ახლა. შველებს აქვთ ბალახი ჭამენ, არ აქვთ – შიათ. მორჩა და დამთავრდა. ესა მათი ყოფა მე რასაც ვხედავ გარედან და მე მაინც შემიძლია მიყვარდნენ ისინი, მათი ყურებით დავტკბე და წამიერად გავჩერდე აქ და ახლა. მათი ყოფიერებით თავისსავე ბედნიერებას მე მიწილადებენ.
მაშინ მე რატომ უნდა ვიღვაწო ბედნიერების მოსაპოვებლად? ანდაც ეს ბედნიერება რა არის? მონაპოვარი აღიარება საზოგადოებაში??? მონაპოვარი და ნაშრომი დოვლათი???
სანტა კლაუსი არ არსებობსო, რომ მითხრეს, მერჩივნა ეთქვათ, ცხოვრების აზრი არ არსებობსო. ვითომ რეალობის ჩვენების მიზნით, უფრო დიდი ილუზია დამიდეს წინ ცხოვრების არსის სახით. აბა წადი, იშრომე და შენი არსებობის აზრი იპოვნე, და მხოლოდ მაშინ გაღიარებო… თითქოს ამ ქვეყანაზე გაჩენილს უკვე თანდაყოლილი ღირებულება არ მქონოდა და ეს ღირებულება მხოლოდ დიდი მიღწევების შემდეგ უნდა მომეპოვებინა.
ცხოვრების არარსებული აზრის ძიებაში მთელი ეს წლები გავლიე. არადა როგორც ბავშვს მე მაშინ უკვე მქონდა ცხოვრების აზრი. იმწუთიერი ბედნიერება, დიპლომებსა და მოსახვეჭ აღიარებაზე ფიქრისგან უდარდელი წუთიერი ბედნიერება. ვიყავი უბრალოდ ბავშვი და ვთამაშობდი. თუმცა ამან, მხოლოდ 3 წელი თუ გასტანა…
Leave a Reply